Κλίμακα παρορμητικότητας Barratt [BIS-30]

Ανάλυση

Το ερωτηματολόγιο Barratt Impulsiveness Scale (BIS-11) είναι ένα εργαλείο αυτοαναφοράς που χρησιμοποιείται για τη μέτρηση της παρορμητικότητας. Αποτελείται από 30 ερωτήσεις, καθεμία από τις οποίες αξιολογεί διαφορετικές πτυχές της παρορμητικής συμπεριφοράς, όπως η μη προμελετημένη ενέργεια, η αίσθηση της αμεσότητας και η έλλειψη επιμονής. Οι απαντήσεις δίνονται σε μια κλίμακα Likert 4 σημείων (σπάνια/ποτέ, περιστασιακά, συχνά, σχεδόν πάντα/πάντα). Το εργαλείο αυτό αναπτύχθηκε από τον Dr. Ernest Barratt και έχει υποβληθεί σε πολλές αναθεωρήσεις για να βελτιώσει την εγκυρότητα και την αξιοπιστία του.

Στόχος

Ο κύριος στόχος του BIS-11 είναι να προσφέρει μια αξιόπιστη και έγκυρη μέθοδο για τη μέτρηση της παρορμητικότητας σε διάφορους πληθυσμούς. Χρησιμοποιείται ευρέως στην κλινική ψυχολογία, την ψυχιατρική, και την έρευνα για την κατανόηση της σχέσης μεταξύ παρορμητικότητας και διάφορων ψυχιατρικών διαταραχών, όπως η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ), η διαταραχή της προσωπικότητας, οι εξαρτήσεις και άλλες συμπεριφορικές διαταραχές. Επιπλέον, το BIS-11 χρησιμοποιείται για την αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας των θεραπειών που στοχεύουν στη μείωση της παρορμητικότητας.

Βαθμονόμηση

Η βαθμονόμηση του BIS-11 πραγματοποιείται με τον υπολογισμό του συνολικού σκορ, το οποίο κυμαίνεται από 30 έως 120. Το σκορ προκύπτει από το άθροισμα των απαντήσεων στις 30 ερωτήσεις, με υψηλότερα σκορ να υποδεικνύουν μεγαλύτερη παρορμητικότητα. Το εργαλείο διαθέτει τρεις κύριες υποκλίμακες: την προμελετημένη παρορμητικότητα (non-planning impulsiveness), τη γνωστική παρορμητικότητα (cognitive impulsiveness) και την κινητική παρορμητικότητα (motor impulsiveness). Κάθε υποκλίμακα βαθμολογείται ξεχωριστά, και τα αποτελέσματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να κατανοηθούν οι ειδικές πτυχές της παρορμητικής συμπεριφοράς ενός ατόμου.

Βιβλιογραφία

Patton‚ J. H.‚ Stanford‚ M. S.‚ & Barratt‚ E. S. (1995). Factor structure of the Barratt Impulsiveness Scale. Journal of Clinical Psychology‚ 51(6): 768-774.

Luengo‚ M. A.‚ Carrillo-de-la-Pena‚ M. T.‚ & Otero‚ J. M. (1991). The components of impulsiveness: A comparison of the I7 impulsiveness questionnaire and the Barratt Impulsiveness Scale. Personali’y and Individual Differences‚ 12:657-667.

Fossati‚ A.‚ Di Ceglie‚ A.‚ Acquarini‚ E.‚ & Barrat‚ E. S. (2001). Psychometric Properties of an Italian version of theBarratt Impulsiveness Scale-11 (BIS-11) in nonclinicalsubjects. Journal of Clinical Psychology‚ 57(6): 815-828.

Miller.E.‚ 2003. The Measurement of Impulsivity. Coventry University‚ School of Health and Social Sciences and University of Warwick‚ Thesis (Ph. D.). http://wrap.warwick.ac.uk/2900/

Miller‚ E.‚ Tudway‚ J.‚ & Watson‚ D. (2003). Investigating the Attentional-Fixity theory of impulsivity (Dickman‚ 1993‚1996) among a UK sexual offending sample. To be submitted to the Journal of Interpersonal Violence.